Апракос 147
Седми~ца з&-z по пzтьдесz~тнице
Рим., 108 зач., XII.1-3
(За? Rи.) Братіе, молю2 вaсъ щедр0тами б9іими, предстaвите тэлесA в†ша жeртву жи1ву, с™у, бlгоуг0дну бGови, словeсное служeніе вaше, и3 не соwбразyйтесz вёку семY, но преwбразyйтесz њбновлeніемъ ўмA вaшегw, во є4же и3скушaти вaмъ, что2 є4сть в0лz б9іz бlгaz и3 ўг0днаz и3 совершeннаz. Глаг0лю бо блгdтію дaвшеюсz мнЁ, всsкому сyщему въ вaсъ не мyдрствовати пaче, є4же подобaетъ мyдрствовати: но мyдрствовати въ цэломyдріи, коемyждо ћкоже бGъ раздэли1лъ є4сть мёру вёры.
Мф., 39 зач., X.37-XI.1
(За? lf.) РечE гDь: и4же лю1битъ nтцA и3ли2 мaтерь пaче менє2, нёсть менє2 дост0инъ: и3 и4же лю1битъ сhна и3ли2 дщeрь пaче менє2, нёсть менє2 дост0инъ: и3 и4же не пріи1метъ крестA своегw2 и3 в8слёдъ менє2 грzдeтъ, нёсть менє2 дост0инъ. Њбрэтhй дyшу свою2 погуби1тъ ю5: ґ и4же погуби1тъ дyшу свою2 менє2 рaди, њбрsщетъ ю5. И$же вaсъ пріeмлетъ, менE пріeмлетъ: и3 и4же пріeмлетъ менE, пріeмлетъ послaвшаго мS: пріeмлzй прbр0ка во и4мz прbр0чо, мздY прbр0чу пріи1метъ: и3 пріeмлzй првdника во и4мz првdничо, мздY првdничу пріи1метъ: и3 и4же ѓще напои1тъ є3ди1наго t мaлыхъ си1хъ чaшею студены2 воды2 т0кмw, во и4мz ўчн7кA, ґми1нь гlю вaмъ, не погуби1тъ мзды2 своеS. И# бhсть, є3гдA соверши2 їҳсъ заповёдаz nбэманaдесzте ўчн7к0ма свои1ма, прeйде tтyду ўчи1ти и3 проповёдати во градёхъ и4хъ.