Апракос 504
Мф., 108 зач., XXVI.6-16
(За? Rи.) Їҳсу же бhвшу въ виfaніи, въ домY сjмwна прокажeннагw, приступи2 къ немY женA, стклsницу мЂра и3мyщи многоцённагw, и3 возливaше на главY є3гw2 возлежaща. Ви1дэвше же ўчн7цы2 є3гw2 негодовaша, глаг0люще: чесw2 рaди ги1бель сіS бhсть; можaше бо сіE мЂро продано2 бhти на мн0зэ и3 дaтисz ни1щымъ. Разумёвъ же ї}съ речE и5мъ: что2 труждaете женY; дёло бо добро2 содёла њ мнЁ: всегдa бо ни1щыz и4мате съ соб0ю, менє1 же не всегдA и4мате: возліsвши бо сіS мЂро сіE на тёло моE, на погребeніе мS сотвори2: ґми1нь гlю вaмъ: и3дёже ѓще проповёдано бyдетъ є3ђліе сіE во всeмъ мjрэ, речeтсz и3 є4же сотвори2 сіS, въ пaмzть є3S. ТогдA шeдъ є3ди1нъ t nбоюнaдесzте, глаг0лемый їyда їскаріHтскій, ко ґрхіерewмъ, речE: чт0 ми х0щете дaти, и3 ѓзъ вaмъ предaмъ є3го2; Nни1 же постaвиша є3мY три1десzть срeбрєникъ: и3 tт0лэ и3скaше ўд0бна врeмене, да є3го2 предaстъ.